عشق و انزوا

جستاری دربابِ بحرانِ تنهاییِ آدم‌های مدرن و مسأله‌ صمیمیت از منظر روانپویشی

یکی از تجربه‌های زیسته‌ انسانِ مدرن، تجربه‌ تنهایی است. تنهاییِ اجتناب‌ناپذیر و خودخواسته و حتی می‌توان گفت به درجاتی شفا‌بخش.

اما هنگامی‌که تنهایی به انزوا تبدیل می‌شود، رنجی است جگرسوز. در ساحتِ روانیِ موجودی که هسته‌ای‌ترین نیازش، دلبستگی و تعلقِ خاطر است، انزوا، انسجام ساختارِ روانی را برهم زده و آسیب‌های جبران‌ناپذیری بر فرد و جامعه وارد می‌آورد.

از سویی، ما از روانکاوی آموخته‌ایم که رنج‌های خودساخته از تعارض‌های ناهشیار و ناشناخته نشأت می‌گیرند، که از قضا می‌توانیم آن‌ها را به ساحت آگاهی بیاوریم.

پس برآن شدیم تا یکی از تعارض‌های انسانِ مدرن را به بحث و گفتگو بنشینیم. انسانِ مدرنی که هم هراسان و شاکی از انزوا، در جستجوی عشق و زمانِ از دست رفته است و هم تردید وسواس‌گونه و بی‌پایانش او را از خواهشِ دل دور می‌سازد و اجازه نمی‌دهد این شکنجه را پایان دهد و با هزینه‌های بودن با دیگری، خود را سازگار کند.